امشـب سیـاه، خـیـمه هـفت آسمان شده           آثـار مــرگ در رخ مـولا عـیـان شده

امشب طبیب هم به عـلی گریه می کند           تنـهـا نه اشـک دیـدۀ زیـنب روان شده

طـفـلان کـوفـه شیـر نیـاریـد بـر عـلی           کـو عـازم سفـر بـه ریـاض جنان شده

امـشب شود به خُلد هم آغوش مصطفی           سرو قدی که از غـم زهـرا کمان شده

ای نخل ها به جای رطب خون دل دهید           زیـرا که لاله زار ولایـت خـزان شده

امــشـب بـیـاد شـیـر خــدا سـفـرۀ غـذا           در هر خرابه سفرۀ بی آب و نان شده

قنبـر تو هـم بلال شو و یک اذان بگو          کـامشب سیـه به دیدۀ زینب جهـان شده

هـر شـب اذا شیر خدا بود و کوفه بود          امشب خـروش کـوفه صدای اذان شده

بـا خـون او بخـاک مـصـلّی نوشـته اند          مـحــراب، قــتــلـگـاه امـام زمـان شـده

(میثم) غـم عـلـی نتوان گفت یا نوشت          کار از قلم گذشته و اعجـز، بـیـان شده